Tijdens de tweede wereldoorlog, op een eiland rond Nieuw-Guinea, had het Amerikaanse leger een landingsbaan gebouwd, als tussenstop en uitvalsbasis voor de oorlog tegen Japan.

Dagelijks kwamen daar vliegtuigen langs, die voedsel, kleding, medicijnen en wapens dropten - niet alleen voor de Amerikaanse soldaten, maar ook voor de plaatselijke bevolking die hun gids was.

Toen WWII voorbij was, werd de legerbasis verlaten, en stopten de droppings.

De plaatselijke bevolking, die tot voordien niet in contact was gekomen met de Westerse beschaving, vroeg zich af wat ze misdaan hadden,en hoe ze dat voedsel terug uit de lucht konden laten vallen.

Hun oplossing: ze bootsten het gedrag van de Amerikaanse soldaten na. Ze sneden koptelefoons uit hout, zwaaiden met landingssignalen op de runway, bouwden radio's na uit stro en kokosnoten - met een mooie bamboe antenne. Ze bouwden zelfs volledige replica's van vliegtuigen uit hout, in de hoop de echte vliegtuigen aan te trekken.

De vliegtuigen wilden maar niet komen.

En dan, oh ironie: een paar Amerikaanse vliegtuigen vlogen over dat eiland; ze zagen de verwoede pogingen van de inboorlingen om van alles na te bootsen. "Hoe schattig", dachten ze. "Laten we ze belonen." En ze dropten een aantal voedselpakketten… eenmalig.

Dit is het verhaal van de Cargo Cult.

(Zie ook: alle trackbacks hier en hier.)

tags:  cargo cult, allegorie