En plots zit je met een idee, een plan, een concept.

Het sluit wel een klein beetje aan bij mijn huidige activiteiten - het is er als het ware uit geboren.

Dat idee ligt daar nu. Op de tafel, tussen mezelf en mijn partners. Het fluistert pak mij op!, en het zegt werk mij uit! en het schreeuwt verkoop mij!

Ik durf niet goed.

Het ene moment denk ik 'Technisch is dit een kolfje naar onze hand. En verkopen, dat doe ik toch alle dagen? Dingen uitleggen is mijn talent. Het is tenslotte gvd toch een ijzersterk en uniek idee.'

Twee minuten later ben ik er van overtuigd dat dit te groot is voor ons. Dat we niet de juiste contacten hebben. En dat zoiets toch nooit kan lukken.
En vooral: dat ik nu al overspoeld ben door werk, en dat ik graag nog wat tijd bij vrouw en kind zou doorbrengen.

Maar toch: het kriebelt. Ondernemen zit me in het bloed, zoals ze dat dan zeggen. En ik geloof de volle 100% in het idee, en in onze capaciteit om het tot een succes te maken.

Zou ik me niet beter houden bij wat ik goed kan? Is de essentie van ondernemen niet iets vinden waar je goed in bent, en dat dan op een efficiënte manier vele malen herhalen om er geld mee te verdienen? Zou ik niet beter mijn energie steken in het nog efficiënter maken van dat proces?

Nee, daarom ben ik toch niet zelfstandig geworden. Ik wou nieuwe dingen uitproberen, nieuwe dingen maken.

Zoals gezegd, ik durf niet goed.

En ondertussen ligt dat idee daar nog steeds.