Meedrijven
Vooraleer ik echt zelfstandig geworden ben, werkte ik in dienst van een grote Belgische bank.
Vers afgestudeerd, begonnen achter het loket - biljetten tellen, couponnetjes stempelen, overschrijvingsformulieren inboeken, dat soort werk. Na een tijdje groeide ik door, zoals dat dan heet in een groot bedrijf.
Ik zal niet beweren dat ik liever in de bank werkte. Als mijn vrouw me vraagt wanneer ik moet gaan werken, antwoord ik nog altijd 'nooit'. Het voelt niet als 'moeten', en het voelt niet als 'werken'. Doodcontent ben ik, en achteraf gezien had ik veel eerder de stap naar een eigen onderneming moeten zetten.
Maar er is één ding dat ik wel mis uit die banktijd.
Als werknemer in een bedrijf van 20 000 mensen heb je af en toe de mogelijkheid om je te laten meedrijven. Je hoeft niet elke dag 110% te geven, soms is gewoon je job doen al meer dan voldoende. Zonder dit negatief te willen laten klinken - maar soms kon je je wegsteken in den hoop.
Dat is gedaan.
Dirk zegt me dat één van de uitspraken in het leger is: "Als de sergeant gaat zitten, gaan alle soldaten liggen."
Als zaakvoerder voel ik dat ook.
Hoezeer ik ook 'één van de jongens' wil blijven, en hoezeer ik ook probeer om een vlakke organisatie aan te houden - er blijft altijd dat verschil. "Baas Bart".
Ik voel dat mijn humeur de anderen aansteekt. Als ik even de vlag halfstok laat hangen, volgt iedereen. Als ik zenuwachtig loop, krijgen zij stress. Als ik het even niet zie zitten, zegt iedereen foert.
Me laten meedrijven met den hoop is niet meer mogelijk. Alle ogen zijn verwachtingsvol op mij gericht.
Ik weet het, ik weet het, ik heb er zelf voor gekozen. En ik ben iemand die inderdaad zeer bewust in het brandpunt gaat staan. Maar toch, soms heb ik het daar lastig mee. Soms denk ik wel eens met heimwee terug aan die bankdagen. Soms droom ik wel eens van interessante jobs in grotere bedrijven.
Heel even maar hoor.
Herkennen jullie dat gevoel?
tags: netlash, kbc, aanvoerder, zaakvoerder, heimwee
Eenandereondernemeruitgent — 16 jaar geleden
It's lonely at the top, maar door een zekere afstand te creëren en te houden, krijg je opnieuw die kleine vrijheden waarover je het hebt.