Verleden week had ik het genoegen langs te mogen gaan bij de BTW.

Die zitten tegenwoordig in de nieuwe torens in Ledeberg - in Gent zeggen we 'aan de vroegere UCO-gebouwen'. Ik weet zelfs de nieuwe benaming niet.

Het ontwerp van die torens, en de manier waarop ze ingericht zijn, is waarlijk indrukwekkend. Alles lijkt erop afgestemd om je een gevoel van nietigheid en ongewenstheid te geven.

De inkomhal alleen al.

Er staan dus twee buildings, twee torens, vlak naast elkaar. Tussen die twee torens is een soort overdakking gemaakt, met liften en trappen. De inkomhal en de receptie zijn onderaan in het midden.

Als je dus aan de balie komt, sta je als minimensje tussen twee buildings. Het is alsof twee reuzen rond je staan, letterlijk boven je uit torenen, en minachtend op je neer kijken.

Je wordt daarna, als Gentse vennootschap, naar boven gestuurd: "BTW Gent 7 zit op het vierde, meneer!"

De liftkoker zit in het midden van het gebouw. Als je uit de lift stapt, kan je rond die liftkoker lopen, en aan de buitenkant errond is een open landschapsbureau voorzien - alleen is elk bureau omringd door grote, zwarte archiefkasten. Zo werden een soort artificiële kleine kantoorruimtes gecreëerd.
Alleen: de archiefkasten staan met hun achterkant naar de liftkoker, naar het midden gericht. Je komt dus in een soort van gang te staan, die volledig afgezet is door de achterkanten van die kasten.

Het is alsof je in een menigte staat, maar waar alle mensen met de rug naar je toe gekeerd staan. En ze staan allemaal dicht tegen elkaar, zonder een gaatje te laten.

Alles aan dat gebouw schreeuwt: jij hoort hier niet.

Ik vraag me af of dit bij ontwerp, van in het begin, zo geconcipiëerd is. Of dat de bewoners het bewust zo ingericht hebben. Of dat die opstelling organisch zo gegroeid is, als veruiterlijking van de manier van werken en geest die in die organisatie rondwaardt.

Ik durf het niet te zeggen.