Een tijd geleden deelde een wijs man dit oude Oosteuropese verhaal met mij. Het raakte me - daarom probeer ik het hier zo goed als mogelijk na te vertellen.

Lang geleden, in een land hier ver vandaan, was het de gewoonte dat doortrekkende reizigers door de inwoners van dat land gesteund werden met een warme maaltijd en een bed voor de nacht.

Op een koude winteravond kwam De Reiziger aan in Het Dorp, moe en hongerig. Hij klopte aan bij het eerste huis, hopend op een warm onthaal.
De deur ging slechts op een kier open. "Er is een grote hongersnood in het dorp, we ontvangen geen reizigers!"
Ook bij het tweede en derde huis kreeg De Reiziger geen gehoor. De hongersnood had de dorpelingen achterdochtig en gesloten gemaakt.

Niet uit het lood geslagen posteerde De Reiziger zich in het midden van het dorpsplein. Hij nam een geblutste koperen kookpot uit zijn rugzak, en bouwde er een klein vuurtje onder. 
Uit zijn borstzak haalde hij een blinkende zwarte steen. Hij poetste die nog enkele keren op, plaatste hem in de ketel, voegde wat water uit zijn veldfles toe en begon met een grote houten lepel te roeren.

Hij voelde de dorpsogen vanachter hun gordijntjes verwonderd kijken naar zijn vreemde ritueel.

Na een tijdje kwam één van de dorpelingen tot bij hem.
- "Wat doe je?"
- "Ik maak Stenensoep."
- "Wat?"
- "Stenensoep. Dat is de lekkerste soep die ik al gegeten heb; smakelijk en vullend. Het is een recept dat ik opgepikt heb op mijn reizen doorheen exotische verre landen."
- "Ah, juist, Stenensoep."
- "Het heeft enkel nog wat kruiding nodig. Ik kan zelf niet zo goed koken - kan jij misschien helpen?"

De dorpeling keek De Reiziger bedachtzaam aan. "Ik heb nog een paar worteltjes over, dat kunnen we er aan toevoegen." Hij haalde de wortels, gooide die in de ketel en begon mee te roeren.

Een tweede dorpeling kon zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen, kwam naar de kookpot kijken, en zei: "Ik heb nog een ajuin over." "Klinkt goed", zei De Reiziger terwijl hij de dorpeling in de ogen keek, "Ik kan zelf niet zo goed koken; als jij denkt dat een ajuin de smaak kan verbeteren dan moeten we dat doen."

De ene na de andere dorpsgenoot kwam nu naar het plein. Selder, erwtjes, peper en zout, en zelfs een scheut room werden toegevoegd.

De laatste dorpeling bracht een stapel kommetjes, en de soep werd opgeschept en rondgedeeld. "Dat is de lekkerste soep die ik al gegeten heb, smakelijk en vullend!" klonk het. Het vuur op het plein was het centrum van uitbundig gelach en gepraat. Toen iemand een viool bovenhaalde werd het plots een geïmproviseerd dorpsfeest.

De Reiziger stond het vanop een afstandje met een glinstering in zijn ogen te bekijken. In alle stilte nam hij zijn rugzak, stapte de schaduwen in en het dorp uit. Hij keek nog één keer achterom naar de feestende dorpelingen, en glimlachte.

Uit zijn borstzak haalde hij een blinkende witte steen, en begon te stappen naar het volgende dorp.

tags:  dacapo