Heel veel commotie rond Le Web 3, en veel verontwaardiging.

Mensen vragen me: was de conferentie geslaagd voor jou? Ach - ik was naar Parijs getrokken met de verwachtingen die ik voor de meeste conferenties heb: geen wereldschokkende of vernieuwende ideeën op het podium, tamme panelgesprekken en af en toe een briljante speech. Een conferentie is voor mij een plaats waar je een hele hoop gelijkgestemde mensen met dezelfde mindset op dezelfde plaats en op hetzelfde moment samen hebt; op zich is dat al waarde genoeg voor mij. De lezingen en de demo's zijn slechts excuses om naar de conferentie te gaan.

Bovendien: als je bloglezer bent, en alle sprekers zijn zelf proliferic bloggers, dan weet je dat je alle ideeën al lang gelezen zal hebben; dat je die ideeën zelfs vorm zien krijgen hebt op hun blog. Ik had dus geen echt hoge verwachtingen over het 'wow'-gehalte van deze conferentie.

Wat wel is: de juxtapositie van een aantal van die ideeën, in ongewone volgorde en combinatie, zorgt in mijn hoofd altijd voor het losweken van nieuwe ideeën.

Op dat vlak was Le Web 3 dus zeker geslaagd voor mij. Ik heb kunnen spreken en kennismaken met een heleboel interessante mensen (hoe ontluisterend zoiets soms ook kan zijn). Ik heb twee dagen kunnen doorbrengen met goede vrienden en geestesgenoten. Ik heb een aantal inspirerende momenten meegemaakt en zit nu vol nieuwe ideeën en energie.

De dingen die me zeker bijgebleven zijn: eerst en vooral Hans Rosling. Ik had zijn speech al gezien via de website van TED (en de speech op Le Web was dan ook nagenoeg dezelfde); maar zijn passie, gedrevenheid en meesterlijke presentatietechnieken live meemaken is zeker een privilege.

Ook de vloggers waren voor mij een revelatie. De directe impact die een videoblog kan hebben (in vergelijking met een tekstueel blog) was iets dat nog niet goed in mij doorgedrongen was; dit heb ik nu aan den lijve ondervonden. Ik blijf bij mijn standpunt: video is hot! hot! hot!. Ik voel zeker de drang om hier zelf mee te gaan experimenteren.

De expertise en inzichten van de 3D-mannen (WoW, Second Life) had ik graag ook wat meer aandacht (en tijd) zien krijgen; ook hier verwacht ik nog een grote toekomst.

Wat me langs de andere kant van het spectrum opviel: al die me too diensten en bedrijven! Zoveel mensen die iets uitwerken met als enige motivatie 'omdat blijkbaar bedrijf X daar geld mee kan verdienen'. Noem het de plaatselijke bubbles, speculatie op een nieuwe webgolf waarbij advertentie-inkomsten het business model uitmaken. Voor mij: gedoemd om te mislukken.

Over bubble gesproken: wie maandagavond op de party was, kon even zijn ogen sluiten en doen alsof hij in 1999 in Silicon Valley was. Een zaal vol harkerige nerds, onder de indruk/invloed van gratis wodka en ingehuurde babes - zou er terug geld in de industrie zijn? (Over babes gesproken, je kan een mooi overzicht bekijken.)

Totaal onvergeeflijk waren wel de Franse politici. Ze waren geheel irrelevant voor de conferentie en zijn bezoekers, ze dwongen de meer interessante sprekers om hun speeches korter te maken, ze verstoorden het ritme van de conferentie volledig, en bovendien: ze lieten absoluut geen opening voor discussie of conversatie.

Beide heren waren de prototypische franse politici: uit elke porie van hun lijf straalden ze paternalistisch degaulisme uit. Zelfs hun lichaamshouding zei: ik weet het beter. Bovendien gedroegen ze zich niet als een onwelkome gast waarnaar uit beleefdheid geluisterd wordt zich zou moeten gedragen. De arrogantie waarmee ze hun show afstaken (37 verschillende landen aanwezig, meer dan 50% van de aanwezigen is niet franstalig? On s'en fout! Ik zal mijn speech in het Frans doen, et j'insiste que chaque mot soit traduit.) was onverdraaglijk voor wat toch beschouwd wordt als de 1300 grootste influencers uit Europa.

Misschien, heel misschien, hadden deze heren een meerwaarde kunnen betekenen. Hadden ze de moeite gedaan de spirit van deze bijeenkomst te snappen, en hadden ze de conversatie aangegaan - dan hadden we misschien kunnen vertellen aan de thuisblijvers dat eindelijk onze nieuwe manier van denken ('markten zijn conversaties') langzaam begint door te dringen tot de 'echte' wereld, tot de politiekers en de mainstream media. Op deze manier echter was het enkel een show (bekijk als je kan de beelden op Flickr van de Sarkozy speech - een one-man show op het podium, een haag van televisiecamera's en journalisten op de eerste rij die de show onzichtbaar maakte, en een groep verweesde bloggers in de zaal die allemaal dachten 'what happened to our conference?'.)

Het moment de gloire van de organisator (hij liep op een bepaald moment gratuit het podium op en neer, met een klein jongetje naast hem: "I'm teaching my son how to walk on stage") werd op dat moment zijn nederlaag. Een soort van omgekeerd tipping point, als het ware. De storm van protesten in de blogosfeer is er het bewijs van.

De vraag die ik me achteraf bij deze conferentie stel is: hebben wij dit soort evenementen nog nodig? Als we via de verschillende wegen van het internet constant met elkaar in conversatie staan, moeten we elkaar dan nog op trade shows ontmoeten? (Niemand vraagt nog: 'how are you?'. Iedereen zegt: 'I read on your blog that you are …')

Bovendien, we roepen allemaal om ter luidst dat marketing moet veranderen, en dat media moeten veranderen, en dat de industrie moet veranderen (voeg overal naar hartelust 2.0 aan toe) - zou het dan niet kunnen dat ook conferenties moeten veranderen?

Voor mij bewijst het succes van een Barcamp of een blogmeeting (in kwaliteit, niet noodzakelijk in kwantiteit/aantal deelnemers) iedere keer weer dat er alternatieven mogelijk zijn. Dat er échte un-conferences zijn.

tags:  conferentie, politiek, leweb3