Mijn fascinatie en toegewijdheid aan toegankelijkheid dateert uit het begin van mijn werktijd.
Mijn eerste job was die van loketbediende bij Kredietbank (nu KBC). Ik zat in een klein lokaal kantoortje ergens in het Meetjesland. Het kleine dorpje had een vriendelijke bevolking, maar vooral: het werd een stuk gedomineerd door de aanwezigheid van een beschutte werkplaats, en een MPI (medisch pedagogisch instituut).
Zowel fysiek als mentaal gehandicapten waren prominent aanwezig in het straatbeeld, en ook in het klantenbestand van de bank.
In het begin kwam dit nogal als een schok. Ik had mijn eerste proefperiode bij de bank doorgebracht op de Kouter, het grootste kantoor van Oost-Vlaanderen. De overgang van de stedelijke drukte naar een slaperig dorpje was groot. Mijn eerste dag in het dorpje zag ik vier klanten - en twee daarvan waren gehandicapt. Voor iemand die het bandwerk van de 'Succursale' gewoon was, was dit wel even wennen.
Naarmate ik meer geïntegreerd raakte bij de plaatselijk bevolking, leerde ik ook de noden van dat speciale klantenbestand kennen - en kreeg ik bewondering voor de hardnekkigheid waarmee ze zichzelf redden.
Mijn eerste gevechten rond toegankelijkheid werden daar geleverd. De zware toegangsdeur van het kantoor moest namelijk met een elektronisch oog geautomatiseerd worden, zodat bezoekers in een rolstoel binnen raakten. Epische discussies met de centrale gebouwendienst waren het gevolg…
Ik maakte daar ook kennis met een blinde softwaremaker, die op dat moment (1996) al bezig was met toegankelijkheid op het web. Dat was ook de eerste keer dat ik een brailleregel zag - een toestel waarmee tekst op een computer omgezet werd naar braille.
Sindsdien is toegankelijkheid me blijven fascineren.
Restaurant Pamier
