Letterlijk deze keer. Een infografiek filmpje over porno op het internet.
Heel toepasselijk gebracht.
(En niet vergeten: the internet is for porn.)
Vooraleer ik echt zelfstandig geworden ben, werkte ik in dienst van een grote Belgische bank.
Vers afgestudeerd, begonnen achter het loket - biljetten tellen, couponnetjes stempelen, overschrijvingsformulieren inboeken, dat soort werk. Na een tijdje groeide ik door, zoals dat dan heet in een groot bedrijf.
Ik zal niet beweren dat ik liever in de bank werkte. Als mijn vrouw me vraagt wanneer ik moet gaan werken, antwoord ik nog altijd 'nooit'. Het voelt niet als 'moeten', en het voelt niet als 'werken'. Doodcontent ben ik, en achteraf gezien had ik veel eerder de stap naar een eigen onderneming moeten zetten.
Maar er is één ding dat ik wel mis uit die banktijd.
Als werknemer in een bedrijf van 20 000 mensen heb je af en toe de mogelijkheid om je te laten meedrijven. Je hoeft niet elke dag 110% te geven, soms is gewoon je job doen al meer dan voldoende. Zonder dit negatief te willen laten klinken - maar soms kon je je wegsteken in den hoop.
Dat is gedaan.
Dirk zegt me dat één van de uitspraken in het leger is: "Als de sergeant gaat zitten, gaan alle soldaten liggen."
Als zaakvoerder voel ik dat ook.
Hoezeer ik ook 'één van de jongens' wil blijven, en hoezeer ik ook probeer om een vlakke organisatie aan te houden - er blijft altijd dat verschil. "Baas Bart".
Ik voel dat mijn humeur de anderen aansteekt. Als ik even de vlag halfstok laat hangen, volgt iedereen. Als ik zenuwachtig loop, krijgen zij stress. Als ik het even niet zie zitten, zegt iedereen foert.
Me laten meedrijven met den hoop is niet meer mogelijk. Alle ogen zijn verwachtingsvol op mij gericht.
Ik weet het, ik weet het, ik heb er zelf voor gekozen. En ik ben iemand die inderdaad zeer bewust in het brandpunt gaat staan. Maar toch, soms heb ik het daar lastig mee. Soms denk ik wel eens met heimwee terug aan die bankdagen. Soms droom ik wel eens van interessante jobs in grotere bedrijven.
Heel even maar hoor.
Herkennen jullie dat gevoel?
Bloggers die gevraagd worden reclame te maken. Er is veel rond te doen - maar deze keer moesten ze ook een écht reclamefilmpje maken.
Ziehier het Asfaltkonijn/Stew resultaat:
Op dit moment wordt er volop gesproken over de presentatie 'Shift happens'.
Op 14 maart schreef ik al over deze presentatie, maar toen was ze nog in een andere vorm.
Dezelfde schokkende cijfers en gedachten, maar nu in een goed vormgegeven kleedje gestoken. Lay-out kan je inhoud niet veranderen, maar kan ze wel sterker doen overkomen.
Kijk en vergelijk:
Oorspronkelijke presentatie
Nieuwe presentatie
Kom, laten we ook maar eens meedoen. God knows I enjoy a good hype.
Tijs ontdekte ook nieuws over Paola:
Joost invites. Ze zijn populair. Mocht je er nog geen hebben, geef me dan een seintje.
Dankzij mijn Twitter vrienden heb ik er een aantal klaarliggen.
To deliver a pointless message powerfully is the definition of hype.
To deliver a powerful message pointlessly is the result of weak creative.
To deliver a powerful message powerfully is the first step in making a fortune.
But 'truth' isn't based on which side has the most extra time and/or staying power in a debate.
Is dat echt zo? Wordt geschiedenis ook niet geschreven door de overwinnaars?
(Crossposted from the comments at Monuments.)
I've been experimenting intensely with Twitter the last month.
I find that there are two uses for Twitter (and your vision about the groups is close to that):
- What am I *doing* for my close friends.
- What am I *thinking* for a wider audience.
My wife loves having the *doing* updates, and I love hers. It keeps us close during our time apart. It is the equivalent of the SMS text messages.
The second use is far more interesting. Twitter is a tool to spread ideas - almost instantly. If you post an interesting idea/link/question/event… on Twitter, it immediately explodes. (In contrast to blogging about it - blogs have a lag-time of about a day to spread ideas.)
Now the interesting thing is (just like it is in blogging): to be able to spread ideas, you have to have an audience. And guess what, people *love* an insight in your personal live, love to get the feeling they are listening to a real person. That is why the 'what am I doing' things on Twitter ("playing with my kid") also work for the larger audience. They give a sense of personality, of realness - authenticity that is needed to make your ideas thrustworthy.
Just like in blogging, where it's not (only) about the frequency of the posts and the format and the reactions, but just as much about the personal voice.
Another thing about Twitter, again in parallel with blogging: if your motivation does not come from within, you'll give up quickly. You should Twitter in the first place because you want to write down (for yourself) the things you do and think. If you're only Twittering because you want to spread your ideas, you'll have a tough time, especially in the long run.
(Phew - such a long comment. I could've never put this in the 140 Twitter characters…)
Recente reacties