Dit weekend, een mijlpaal in Kobe's leven: zijn eerste flesje.

Zonder enige moeite of twijfel. En met twee gelukkige ouders :)

Een Spork.

Field Guide to Style & Color.
De Ikea catalogus, met alles verwijderd behalve kleuren en structuren.

Een vreemde ervaring.

De partners van Multimediamakers voelden zich verplicht om een iPhone te kopen… en die dan in onze neus te wrijven tijdens een vergadering :)

Uiteraard voelden we ons verplicht dit eens uit te proberen.

Ah, nieuwe blogacties? Ze hebben nog veel te leren qua blogger-aanpak, maar alla.

Ik hou jullie op de hoogte met foto's en filmpjes :)

Ceci n'est pas un designer.

Toen we indertijd met Netlash begonnen, waren we totale groentjes. Geen flauw idee hoe we klanten zouden verzamelen, geen enkele kennis over zelfstandig zijn en een eigen bedrijf runnen, geen zicht op waar we naar toe wilden. We hadden slechts één overtuiging: we wilden goede websites maken.

Onze eerste werkjes waren, nu bekeken, aandoenlijk - maar op één of andere manier drukten ze toen al onze visie op websites uit.

De moeilijkste vraag die we toen kregen was niet 'hoe ga je de site maken' of 'welke technologie zal je gebruiken', maar wel: 'hoeveel vraag je daarvoor?'.

Tja, prijszetting voor een zelfstandige. Geen flauw gedacht.

Wat is de marktwaarde van onze diensten? Welk uurtarief is gangbaar? Hoeveel tijd zouden we spenderen aan zo'n site? Allemaal zaken die we op dat moment nog moesten uitvogelen. Het was kwestie van een goed evenwicht vinden tussen wat de klant wou betalen (marktwaarde), wat we nodig hadden om te overleven (break-even), en wat ons nog een beetje winst zou opleveren.

Dit was schieten op een bewegend doel - een doel dat zelfs in vier verschillende richtingen bewoog.

• Onze snelheid varieerde enorm; langs de ene kant werden we beter en sneller, langs de andere kant kwamen er altijd nieuwe zaken bij die opnieuw moesten aangeleerd worden.
• Onze break-even prijs veranderde constant. Door de groei van bijberoeper naar zelfstandige naar 'echt' bedrijf met medewerkers, veranderden de kosten steeds.
• De tijd om een project af te werken was/is moeilijk in te schatten: de meeste projecten veranderen van scope tijdens het proces zelf.
• De marktwaarde fluctueerde enorm. Niet vergeten, dit was de periode vanaf 1999, over 2000-2001 (top van bubble), langs 2002-2004 (dotcom crash), naar de heropleving nu. Dit maakte een levensgroot verschil in uurtarief dat je kon vragen.
  

Uiteindelijk kwamen we op een systeem uit, dat min of meer aanvaardbaar was. We leerden projecten inschatten, we leerden onze marktwaarde en een leefbaar uurtarief, we leerden hoe snel we wat konden doen of bijleren.

Maar één zaak hebben we nog steeds niet onder controle: de klant. En dan vooral: de klant die tijdens het proces zelf de scope van het project wijzigt.

Daarom zijn de eerste gesprekken, voorafgaand aan de offerte, van levensbelang. Tijdens die gesprekken maak ik een inschatting ('vanuit de buik') van het karakter van die klant. Formuleert hij zijn visie duidelijk, is er al over nagedacht - of moet die nog vorm krijgen? Is er één eindverantwoordelijke die de beslissingen neemt, of moet alles in comité gebeuren? Aanvaardt die klant mijn expertise en staat hij open voor discussie, of is het een monoloog?

Een groot aantal signalen, die ik probeer op te pikken.

Op basis daarvan, maak ik mijn offerte. Dit zorgt er uiteraard voor dat er geen 'standaard' prijszetting is. Maar da's ok - we maken ook geen standaard producten; de nadruk ligt bij ons op het proces.

Ik heb geleerd dat dit de best mogelijke benadering is voor onze prijs. En uiteraard heeft deze methode ook zijn nadelen. Ik zit er af en toe naast. Maar ik zit er voorlopig meer op dan naast.

(En wat overduidelijk een hel is: als tijdens het proces zelf de projectverantwoordelijke bij de klant wijzigt. Al mijn inschattingen zijn dan fout.)

En jullie, hoe gaan jullie te werk bij prijszettingen?

Ik ben mijn blogjes een beetje aan het uitbreiden, en ik heb wat testposts nodig.

Bij deze post op Planet Gadget, over de XO laptop, bijvoorbeeld. Vanaf nu zijn trackbacks en commentaren mogelijk op Planet Gadget; en dat wil ik dus even uittesten.

Ik heb een beetje een dubbel gevoel rond de iPhone.

Langs de ene kant: ach, een hype. Tof. Laat maar passeren. Als ik de foto hieronder bekijk van massa's aanschuivenden in Duitsland, speelt den tegendraadsen in mij op. Dan wil ik dit zeker niet.

Langs de andere kant: na mijn eerste ervaring met de iPod Touch, en als ik dit soort zaken lees, dan heb ik wel het gevoel dat die iPhone 't een en 't ander is, en dat ik er met plezier mee zou foefelen en spelen.

Ik weet het niet.