Ik schrijf hier ondertussen iets meer dan 4 jaar mijn gedachten neer op dit blog, Ondernemer in Gent. De eerste blogpost vind je hier terug: Verhuis naar Gent! Vol enthousiasme schreef ik toen mijn plannen neer - weg uit de zolderkamer in Wondelgem, naar het centrum van de stad; weg van het 'bijberoep' statuut, naar full-time ondernemen.
Dat zijn ondertussen (naast een aantal andere persoonlijke stokpaardjes) de twee rode draden doorheen dit blog geworden, zoals de titel het al aangeeft: ondernemen, en Gent.
Nu zoekt de stad Gent ambassadeurs, om zowel dat ondernemerschap als de liefde voor Gent uit te dragen.
Uiteraard voelde ik me onmiddellijk geroepen. Wie me op Twitter volgt, of mijn presentaties een beetje in de gaten houdt, weet dat ik geen gelegenheid ongebruikt laat om mijn passie voor zowel ondernemen als mijn stad uit te dragen.
Ik wist dan ook de jury te overtuigen: niet alleen van mijn passie, maar ook van het feit dat ik samen met mijn compagnon Dirk op vier jaar tijd Netlash uitgebouwd heb van '2 man op een zolderkamer' naar een bloeiend en nog steeds groeiend bedrijf van 18 mensen.
Maar nu heb ik jullie hulp nodig.
De jury nomineerde me bij de laatste 3 in de categorie 'technologie'. Nu is het aan het publiek om te stemmen.
Ik blijf mijn 'goesting' voor ondernemen en mijn 'goesting' in Gent verder uitdragen. Maar ik wil dit ook formeel samen met de stad Gent doen.
(Oh, en terwijl jullie toch stemmen, kleur ook eens een bolletje bij deze sympathieke medekandidaten: Jeroen De Wit, RGBScape (categorie Studentondernemer) en Bjorn Accoe, Idee Fiks (categorie Creatieve Ondernemer). Ze verdienen het.)
Ik werkte begin deze eeuw bij een Grote Belgische Bank, en was verantwoordelijk voor een bepaalde regio.
Ik werkte keihard. Botten aan, mouwen opsloven, er in vliegen.
Naast mij zat een collega die een gelijkaardige job had. Hij nam de dingen iets meer à l'aise. Rustig op zijn bureau, niet te veel buiten komen, niet te snel vooruit gaan.
Maar elke maand maakte hij een kick-ass presentatie voor de directie - die vooral uitlegde waarom hij geen resultaten gehaald had. En dat deed hij briljant.
Die collega ging in de grote organisatie van de Bank veel sneller vooruit, en klom sneller in de hierarchie naar boven dan mij.
Dat was het moment waarop ik besloot om te leren hoe een goede presentatie te maken en te geven.
Ik volg nu al vier weken gefascineerd de BBC documentaire The Virtual Revolution. Dr. Aleks Krotoski (@aleksk op Twitter) onderzoekt hoe het web 20 jaar na zijn geboorte geëvolueerd is, en welke impact het heeft op ons dagelijkse leven.
Het is uiteraard een documentaire in BBC-stijl: grondig, doordacht, diepgaand, en tegelijkertijd briljant in beeld gebracht en entertainend.
Maar het is veel meer.
Van bij het ontstaan was de documentaire al anders. De inhoud is ontstaan in samenwerking met het publiek; de voorafgaande discussies zijn gebruikt als input voor de verschillende afleveringen.
Na elke aflevering gaat het debat verder op de website; er staan allerlei interactieve applicaties klaar om uit te proberen. Niet alleen dat: de afzonderlijke stukken video, grafiek, muziek en interviews worden vrijelijk ter beschikking gesteld, zodat iedereen kan remixen en zijn eigen documentaire maken.
Tijdens elke uitzending zie je dat de presentatrice/filmmaakster op Twitter ook de interactie opzoekt en duiding en verdieping geeft.En toen tijdens de eerste aflevering op Twitter twijfel en discussie was over de gebruikte hashtag (Wat zijn hashtags?) sprongen de auteurs mee in die discussie. De tweede uitzending werd dan ook prompt aangepast om in het begin de afgesproken correcte hashtag (#bbcrevolution) op het scherm te tonen.
De BBC is hier m.i. op het spoor van hoe televisie in de toekomst moet zijn.
Hoe luid we het ook roepen, content is al lang niet meer king. In deze tijd van content marketing en pro-ams (Wat is een pro-am?), is content eigenlijk een commodity geworden. Er zal altijd iemand zijn die met meer passie, met meer expertise, met meer tijd, en goedkoper content kan produceren. (Kijk bijvoorbeeld eens naar Born of Hope, een door fans gemaakte Lord of the Rings film. De trailer vind je hier, de volledige film staat ook op YouTube.)
(Betekent dit dat je maar zo snel mogelijk zo veel mogelijk zo goedkope mogelijk content moet produceren, ongeacht de kwaliteit? Dat kan een pad zijn, maar is m.i. niet het goede. Integendeel, om in de massa van inhoud er uit te springen en aandacht te krijgen, moet je de kwaliteit nog een paar graadjes hoger brengen.)
Content, een televisieprogramma, is niet meer voldoende; en is ook niet waar het verschil gemaakt wordt. De focus verschuift naar de conversatie - de content is enkel een 'excuus', een trigger om met een publiek te converseren.
Voor deze televisie heb je dus de combinatie van drie dingen nodig: content (een goed programma), publiek, en conversatie (tussen makers en publiek + tussen publiek onderling; voor, tijdens en na de uitzending).
De Vlaamse televisiezenders van vandaag hebben dat publiek. En da's volop de kaart die ze spelen: een 'familie', een 'groep van meerwaardezoekers'. Ze profileren zich als een community, als de filter ("Wij kiezen welke programma's ons publiek zal willen zien"). De Vlaamse zenders produceren vaak zelf niet de content, vanuit de veronderstelling dat het hebben van een publiek voldoende is. Maar naarmate dat publiek opgroeit, zal enkel filter spelen niet voldoende zijn - niet alleen worden mensen slimmer in het zelf opzetten van filters via technologie, op het internet duiken massaal nieuwe soorten filters op (zoals Alex het met een voorbeeld verwoordde: 'blogs worden de nieuwe platenlabels').Dit is een enorm gevaar voor de Vlaamse televisiezenders. Ze produceren zelf niet de content; en hun rol als gatekeeper (degene die het kanaal of de filter beheerst, degene die het publiek heeft) zal langzaam uitgespeeld raken.Maar tegelijk ligt hier een enorme kans (Luisteren jullie, vrt, vmma?). Door het feit dat zij nu al die toegang tot het publiek hebben, hebben de zenders de mogelijkheid om die conversatie als eerste in gang te zetten en te beheersen.
Want content alleen, zoals ik hierboven argumenteerde, zal niet voldoende zijn. De programmamakers leveren goed werk - maar zullen daarin bedreigd worden. Ze zullen op snelheid, inhoud en diepte gepakt worden door de pro-ams; tegelijkertijd zal het publiek eisen dat ze betrokken worden in het creatieproces (zie ook: de essentie van het nieuwe web is creatie).
Tegelijkertijd ligt hier een enorme kans (Luister je, Woestijnvis? Kanakna?). Nu moeten de programmamakers passeren langs de gatekeepers van de zenders om hun publiek te bereiken. Maar het internet creëert de mogelijkheid (voor bedrijven, politici, celebs) om rechtstreeks een band en communicatiekanaal te bouwen met het publiek. Eigenlijk hebben programmamakers die mediakanalen niet meer nodig (maar ze beseffen het nog niet). De voorwaarde is dan wel dat ze niet alleen met kwaliteitscontent bezig zijn (wat ze nu zeer goed doen), maar ook beginnen focussen op de conversatie met hun publiek.
Dit is niet enkel een opportuniteit. Het zal een verplichting worden.
Want enkel bezig zijn met kwaliteitsprogramma's maken zal niet voldoende zijn. Niet alleen zullen er pro-ams opduiken die het sneller, beter en goedkoper zullen doen; daar bovenop zal het publiek eisen dat ze betrokken worden bij het creatieproces - zo niet zullen ze de contentproductie afdoen als 'Boring!'. (En dan komen de productiehuizen m.i. in dezelfde situatie terecht als de kranten vandaag: met een businessmodel dat niet houdbaar is op een veranderde markt, en een aanbod dat niet meer aansluit bij de noden van het publiek).
Heel veel uitdagingen en mogelijkheden volgens mij; met plaats voor nieuwe spelers en nieuwe symbioses. En uiteraard zal een degelijke kennis en toepassing van technologie een belangrijke rol spelen in de exploitatie van deze nieuwe drie-eenheid content-publiek-conversatie (zie bijvoorbeeld mijn experiment met TvTweets).
BBC news journalists have been told to use social media as a primary source of information by Peter Horrocks, the new director of BBC Global News who took over last week. He said it was important for editorial staff to make better use of social media and become more collaborative in producing stories.
Dat zegt me dat ze het begrepen hebben.
Ter afsluiting terug naar The Virtual Revolution. Dit is een kortfilm door iemand uit het publiek samengesteld werd, enkel met ter beschikking gesteld materiaal van de bestaande documentaire:
Ik spreek er vaak over hoe de beelden die we in onze media te zien krijgen, quasi volledig losgekoppeld zijn van de realiteit. Foto's zijn al lang niet meer een 'registratie van de werkelijkheid'.
Dat geldt ook voor film en televisie.
Er is bijna geen enkele televisieserie die nog buitenopnames doet - alles wordt met Chroma Key (wat we vroeger 'blue screen' noemden) zorgvuldig geconstrueerd.
Geschreven door Bart De Waele
op vrijdag 19 februari 2010
in de categorie archief
met de tags koffie, espresso.
Ik vind het altijd een onaangename verrassing als iemand me 'een koffie' aanbiedt, en ik dan een Senseo opgediend krijg.
Er gaat niets boven een goede espresso. Deze mypressi Twist is een draagbare espresso maker. Perfect voor onderweg - als je een noodgeval goesting in espresso hebt.
We leven in een ge-photoshop-te wereld; de beelden die we gevoed krijgen vanuit de media zijn gemanipuleerd en niet reëel.
PhotoshopDisasters legt hiervan de slechtste voorbeelden bloot: die beelden waarbij de photoshopper niet zo goed nagedacht heeft.
Hieronder een voorbeeld: Julianne Moore (die ik persoonlijk één van de mooiste actrices momenteel in leven vind) poseert voor Bulgari. Maar er loopt iets mis met haar rechterschouder…
Geschreven door Bart De Waele
op donderdag 18 februari 2010
in de categorie archief
met de tags app, mobiel, web, apple.
Luister eens naar ne slimme mens. “App is Crap.” It is a step backward for our industry. It is a waste for most brands. It is a channel disguised in business clothing.
Terwijl ik mijn weekendkrant lees (jawel, jawel, de nodige hyperbolisering is mij niet vreemd), zie ik door het keukenraam de sneeuwvlokken weer vallen. Alweer, zucht.
En ik lees hoe de "automobilistenvereniging VAB aandringt op een grondige analyse" over wat er allemaal fout liep, en wie de verantwoordelijkheid moet dragen.
Dat stoort me immens.
Er wordt altijd een zwarte piet gezocht. Voor alles wat er gebeurt moet er een verantwoordelijke zijn - zodat er schadevergoeding kan geëist worden, of toch minstens excuses.
Gasten, niet alles heeft een verantwoordelijke. Sommige dingen gebeuren nu eenmaal, buiten de wil van alle betrokkenen om.
Die mentaliteit om voor alles een schuldige te zoeken ('de weermannen voorspelden het foute weer', 'de werkgevers zijn de oorzaak van de ontslagen', 'de school bereidt niet genoeg voor op de arbeidsmarkt') is een paraplu-reactie.
Ze vertrekt niet vanuit de gedachte om de zaken te verbeteren; enkel vanuit de wens om iemand anders verantwoordelijk te kunnen stellen.
Te veel mensen handelen daardoor vanuit de angst om niets fout te doen, in plaats vanuit de wil om iets goed te doen.
Soms moet je wat meer energie stoppen in het zoeken van oplossingen dan van schuldigen.
De eerste blogpost vind je hier terug: Verhuis naar Gent! Vol enthousiasme schreef ik toen mijn plannen neer - weg uit de zolderkamer in Wondelgem, naar het centrum van de stad; weg van het 'bijberoep' statuut, naar full-time ondernemen.
