Iedereen die zegt "Twitter is niet goed omdat het mij niet interesseert te weten wanneer jij je teennagels knipt." zit zooo hard naast de kwestie.

Dat kan namelijk ook van bloggen gezegd worden. Of van menselijke gesprekken.

Iedereen die Twittert opdat anderen hem zouden volgen (uit PR-oogpunt, of enig ander aandachts-oogpunt) zal uiteindelijk opgeven.

(Net zoals bloggers die in eerste instantie bloggen om SEO-redenen of PR-redenen uiteindelijk opgeven. Net zoals SMO als doel op zich niet zal werken op de lange duur.)

De motivatie voor Twitter zit in jezelf, niet in anderen.

Ik zit op Twitter omdat ik mijn leven wil notuleren. Omdat ik mijn gedachten (de korte, en de minder diepgaande) ergens wil neerschrijven. Ik zit niet op Twitter opdat heel de wereld zou weten dat ik frietjes gegeten heb.

Ik zit niet op Twitter om op Studio Brussel te komen. Het is omgekeerd. Ik zit niet op Twitter om anderen te plezieren, om aan SEO te doen, om aan PR te doen, om aandacht te trekken. Ik zit op Twitter omdat ik het leuk vind. De rest is collateral damage.

Is Twitter op lange termijn iets voor mij? Dat ben ik nog aan het uitzoeken. Zal ik het volhouden? We zullen zien.

Voorlopig zit ik op Twitter voor mezelf. U mag me volgen - maar alleen als u geïnteresseerd bent in mijn teennagels.

Mijn Bloglines reader is kapot, en toont me niet meer welke feeds een update hebben. En dus ben ik nog maar eens zoals in de good old days website per website gaan kijken.

Naast het feit dat dit een kl*tejob is (leve RSS!), viel me nog iets anders op. Ik blog al een paar jaar voor Netlash, en uiteindelijk begon dit wat succes te hebben. Na verloop van tijd kwamen de collega's en jonge turken: "Ha! Bloggen! Zo moeilijk kan dat niet zijn! Ik ga dit ook doen, en het succes kopiëren!"

De blogs die opdoken verzamelde ik allemaal in mijn Bloglines. Door ze nu allemaal te herbezoeken, valt me op hoeveel ervan de handdoek in de ring gegooid hebben. Bloggen op zich blijkt niet zo moeilijk, wel het consequent volhouden ervan. Het aantal lege blogs dat over zoekmachine optimalisatie begonnen is…

Weet je, mijn geheim? Dat is niet het feit dat ik elke gelegenheid gebruik om Googlerank te halen, dat ligt niet in het netwerken-voor-het-netwerken, dat is zeker niet een voorbedachte strategie en masterplan waarin alles wat ik doe kadert.

Ik blog op Netlash omdat ik 1. gepassioneerd ben door wat ik doe, 2. graag mijn gedachten deel met anderen en 3. geniet van het schrijven.

Al de rest volgt daaruit. Niet omgekeerd.

Laat me dan nog eindigen met een Bart-cliché: "Het verschil tussen een amateur en een professional? Een professional is een amateur die niet opgegeven heeft."

Het blijft toch wel vreemd hoor, de Netlash naam op de vreemdste plaatsen terug te vinden.

Langs de andere kant: woohoo! We zijn nog steeds veilig!

Ok, ok, noem me een nerd. Maar hier heb ik nu echt deugd van:

Een goede reden om een API te creëren: het houdt concurrentie tegen.

BVLG publiceerde onlangs een lijst met de top-20 Vlaamse blogpersoonlijkheden. Hij stelde die lijst samen volgens het criterium "welke blogs hebben invloed in de blogosfeer?".

Hetgeen mij opvalt in de lijst (en anderen ook) is dat de opgenoemde persoonlijkheden bijna allemaal uit de web- of IT-wereld komen.

Het geheel doet een beetje aan als een kleine inner circle die vooral naar elkaar wijst (iets waar de blogosfeer wel vaker van beschuldigd wordt).

De blog-watchers zijn het er over eens dat blogs ondertussen een massa-fenomeen aan het worden zijn, en niet langer voorbehouden aan de early adopters. Als ik kijk naar het aantal Vlaamse blogs dat we met MetaTale opvolgen, dan zijn dat er ondertussen 55 000 - véél meer dan de honderd-oneffen die we meestal zien opduiken in lijstjes, bwards en blogmeets.

Als blogs een breder fenomeen zijn - waarom duiken in de lijstjes dan niet meer blogs op die over 'bredere' onderwerpen gaan? De onderwerpen die de grote massa aanspreken?

Waar blijven de blogs over FC De Kampioenen? De blogs over het koningshuis? (De blogs over bier en blote tetten weten we ondertussen wel al te vinden.)

Soms denk ik dat er een verschil is tussen wat we zeggen en wat we doen. (We zeggen dat we fan zijn van Ken Loach, maar kijken in de privacy van ons eigen huis liefst naar films van Steven Seagal.)

Is er een verschil tussen de onderwerpen waarvoor we uitkomen, en de onderwerpen die we liever niet willen laten kennen aan anderen? Is er een verschil in smaak tussen de early adopters, en die van de grote massa? Is on-line invloed iets anders dan schrijven over web en nieuwe technologie?

Op Gapingvoid:

When I started working in the advertising business as a young buck in London, back in the late 1980s, even if they were not the biggest agency, BBH were considered the best game in town. Every young advertising student aspired to have a gig there one day. The were considered the Praetorian Guard. Within two years from now, I want every smart, driven young person in the wine trade to be thinking the same thing about us. That to me will a better definition of "success" than how many cases we sell.

Mooi. Da's ongeveer de bedrijfscultuur die ik wil cultiveren - de Praetoriaanse garde. Misschien klinkt het arrogant, maar het is niet zo bedoeld. Mijn vader vertelde me vroeger: "Je moet altijd hoger mikken dan je uiteindelijke doel - de pijl zakt tijdens het vliegen."

Een probleem waar we momenteel mee worstelen, voor één van onze klanten.

Als een bedrijf overgenomen wordt, moet de huisstijl dan vernieuwd worden? Moet het overgenomen bedrijf volledig de stijl van het moederbedrijf overnemen?

We zeggen zelf al jarenlang tegen onze klanten dat een uniforme huisstijl, één gezicht naar de buitenwereld over alle kanalen, dat dit héél belangrijk is.

Langs de andere kant: de unieke stijl en merkbekendheid van het overgenomen bedrijf, opgebouwd over de jaren, houdt toch ook wel wat waarde in.

Dilemma.

Wat denken jullie?

"The top 10 jobs that will be in demand in 2010 didn't exist in 2004.

We are currently preparing students for jobs that don't yet exist, using technologies that haven't yet been invented, in order to solve problems we don't even know are problems yet."

Plaatst het hele kennis/vaardigheden onderwijsdebat in een ander perspectief.

Bekijk deze film. Niet alle unconvenient truths moeten over het milieu gaan.

Interessant initiatief.

(Via Steven.)